Amsterdam (2)

De hele dag een zachte miezer: jammer, maar zeker in een stad niet onoverkomelijk. Metro, tram en paraplu en je komt overal droog aan. We begonnen vanmorgen met M53 (Metro) naar het Waterlooplein, uitgang Artis, op weg naar het Verzetsmuseum. Via een kop koffie in een oud, sfeervol  café. De koffie had iets heter gekund, maar was wel lekker.

Op weg naar het Verzetsmuseum valt mijn oog op dit tegeltje:

Wat een leed. In het museum gaat het om het vraagstuk: Pas je je aan aan de Duitsers, verzet je je ertegen of probeer je zo gewoon mogelijk door te leven. De permanente tentoonstelling is prachtig vormgegeven, voorzien van duidelijke teksten en met een audio-apparaatje aan je oor is het helemaal goed te volgen.

Ik herinner me foto's die ik van mijn moeder zag, die in de hongerwinter ik meen twee keer vanuit Delft naar de Achterhoek is gefietst om eten te halen. Zo'n foto hangt ook in het Verzetsmuseum.

Bewegende beelden van mensen die deksels van tonnen schoonlikken... het is allemaal in ons land gebeurd, nog maar 75 jaar geleden.

NSB-propaganda.

Illegale kranten.

  Praktisch alle levensmiddelen waren op de bon.

Er is op dit moment een tijdelijke tentoonstelling, gewijd aan de mode in de Tweede Wereldoorlog. Schaarste leidt tot creativiteit... Zelfs parachutes werden gebruikt om kleding van te maken. En wat te denken van een das van hondenhaar.

Na het Verzetsmuseum zijn we lopend richting Museumplein gegaan om in het Concertgebouw een concert bij te wonen - een concert dat ik niet snel zal vergeten. De Amerikaanse Karina Canellakis maakte namelijk haar entree als chef-dirigent van het Radio Filharmonisch Orkest. De eerste vrouw in Nederland voor een groot orkest. Ze koos voor de Ouverture Egmont (Ludwig van Beethoven), daarna een modern vioolconcert (Nederlandse première) en na de pauze een adembenemende tiende symfonie van Shostakovich (ook wel Sjostakovitsj). Het was ontroerend en indrukwekkend tegelijk om te zien hoe zo'n relatief jonge vrouw (37 geloof ik), smal en atletisch gebouwd, blonde haren in een staartje achteloos op haar rug, het enorme orkest 'meeneemt' naar muzikale hoogten die de orkestleden vermoedelijk zelf ook niet voor mogelijk hadden gehouden. Elke groep in het orkest krijgt precies op tijd de aandacht: ze keert zich hier volledig naar toe. Haar bewegingen zijn snel, lenig, adequaat en nauwkeurig. Alleen het kijken hiernaar is al een feest. Het orkest reageert er perfect op. Het is één van de mooiste concerten die ik ooit heb bijgewoond. Zoiets als lang geleden Gergiev, met Brahms 3 en 4 achter elkaar. En de Schubertiade in de Kleine zaal van het Concertgebouw, nog langer geleden.

Morgen rijden we de camper richting Callantsoog. Da's heel iets anders dan Amsterdam.